ΟΙ ΔΙΩΚΤΕΣ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΌ ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ!
ΣΗΜΕΡΑ 4η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ-ΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΜΑΤΑΞΑΕίναι σίγουρα σημαδιακή ημερομηνία η σημερινή. Μερικοί τη θυμούνται, αλλά οι παλαιότεροι την καλολογούν για τα "έργα" του καθεστώτος Μεταξά. Εμείς αποφασίσαμε να σας δώσουμε δύο σημαντικά αποσπάσματα από λόγους του Μεταξά κατά τη ελευθερίας του Τύπου και δηλώσεις του τ.ηγέτη του Κ.Κ.Ε Χαρίλαου Φλωράκη, έτσι για να κατανοήσετε τη δημοκρατία ππουπουλάει το Κ.Κ.Ε. Οι σκέψεις των δυό σημαντικών αυτών πολιτικών ηγετών ταυτίζονται πλήρως.
Τα αποσπάσματα αυτά τα δανειζόμαστε από τα ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΟΥ ΒΕΤΕΡΆΝΟΥ ΡΕΠΟΡΤΕΡ ΑΠ.ΒΡΑΧΙΟΛΙΔΗ. Απολαύστε τα. ΄Εχουν ιστορική αξία.
Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ: ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΟ ΟΧΙ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ
(Σπαρταριστές σκέψεις του δικτάτορα που απαιτούν ιδιαίτερη μελέτη ...)
ΟΜΟΓΑΛΑΚΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ
"Η άλλη, η αντίθετη άποψη για τον Τύπο, σκληρή, γυμνή, ανατρεπτική, ως και προσβλητική της ανθρώπινης ιδιότητας,
διατυπώνεται, με ολοκληρωμένη επιχειρηματολογία, από τον δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά. Σ΄ όσα υποστηρίζει βρίσκει κανείς και αρκετές πικρές διαπιστώσεις.
Ο Ιωάννης Μεταξάς στις 13 Σεπτεμβρίου 1936 εξεφώνησε λόγο σε γεύμα που του παρέθεσε η ΄Ενωση Συντακτών των εφημερίδων Αθηνών και πέταξε στους δημοσιογράφους κατάμουτρα τούτα :
“ Ούτε τετάρτη εξουσία είσθε, ούτε είσθε το μέσον, δια του οποίου οι ΄Ελληνες εκφράζουν ελευθέρως τους στοχασμούς των. Ούτε ελευθεροτυπίαν αναγνωρίζω και απαιτώ συνεργασίαν με το κράτος”!
“...Τι θα είπη τετάρτη εξουσία; Αφού σήμερον είναι ζήτημα τι θα είπουν αι τρείς εξουσίαι, τας οποίας ανεγνώριζε το Σύνταγμα. Διότι τότε, κύριοι, όταν επεκράτει ο λιμπεραλισμός, ούτος επεζήτησε να διαιρέση το Κράτος εις εξουσίας διακεκριμένας, ανεξαρτήτους αλλήλων, δια να μειώση την ισχύ του Κράτους. Αλλ΄ εις την εκτέλεσιν είδομεν τα μεν όργανα της εκτελεστικής εξουσίας να μεταβάλωνται εις νομοθέτας, τα δε όργανα της δικαστικής εξουσίας, ήτις έπρεπε να μένη ανεξάρτητος υπεράνω όλων , να υποκύπτουν εις τους
νόμους, τους οποίους έπρεπε να κατα-σκευάζει κατά τύπους μεν η νομοθετική εξουσία, πράγματι δε τους κατασκεύαζεν η εκτελεστική εξουσία.
Διότι είπατέ μου έναν δικαστήν, όστις θα ετόλμα ποτέ να δικάσει σύμφωνα με την συνείδησίν του και όχι με τους κειμένους νόμους; Αν υποθέσωμεν ότι παρουσιάζετο μια δικαστική εξουσία έχουσα ιδίας ιδέας, πάραυτα θα παρενέβαινεν η εκτελεστική εξουσία υπό το ένδυμα της νομοθετικής και θα κατασκεύαζε νόμους.
Βλέπετε λοιπόν ότι αυταί αι τρείς φανταστικαί εξουσίαι είναι μία παρέα, εις την οποίαν θα συνεβούλευον τον Τύπον να προσέλθη κι αυτός ως τετάρτη εξουσία.
Αλλ΄ας έλθωμεν τώρα, κύριοι, εις μίαν άλλην έννοιαν: Είπαν ότι ο Τύπος είναι το μέσον, δια του οποίου ο ΄Ελλην εκφράζει ελευθέρως τους στοχασμούς. Και υπήρχεν δε και άρθρον του Συντάγματος που έδιδε αυτό το δικαίωμα στους ΄Ελληνες, δηλαδή να εκφράζη ελευθέρως τους στοχασμούς του.
... Αλλά τι γίνεται εις την πραγματικότητα; Γράφουν πολλοί ΄Ελληνες τους στοχασμούς των και τους στέλνουν εις τας εφημερίδας. Αλλά... δεν τους βλέπουν γραμμένους εις τας εφημερίδας. Πράγματι ο ιδιοκτήτης ή ο διευθυντής της εφημερίδος ασκεί... μίαν αυστηροτάτην λογοκρισίαν επί των στοχασμών των αποστελλομένων εις την εφημερίδα υπ΄εκείνων οι οποίοι κατά το Σύνταγμα έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν ελευθέρως τους στοχασμούς των. Και δημοσιεύουν αι εφημερίδες ό,τι από τους στοχασμούς των Ελλήνων τους αρέσει. Μάλιστα δε δημοσιεύουν και επίτηδες εξ αυτών όσους είναι κωμικοί δια να γελοιοποιήσουν τους στοχασμούς των ούτω ελευθέρως στοχαζομένων Ελλήνων.
Εκείνοι, λοιπόν, οι οποίοι είναι ελέυθεροι να εκφέρουν ελευθέρως τους στοχασμούς των είναι οι ιδιοκτήται και διευθυνταί των εφημερίδων, ενίοτε δε και μερικοί συντάκται, διότι το πλήθος των συντακτών δεν δύναται να εκφέρη ελευθέρως τους στοχασμούς του. Περί αυτού είμαι απολύτως βέβαιος. Ούτε τας πληροφορίας σας πολλάκις δεν δύνασθε να δημοσιεύσετε, αν ο διευθυντής σας δεν θέλει.
΄Ωστε τι όργανον προς εκπλήρωσιν του ωρισμένου άρθρου του Συντάγματος είναι ο Τύπος;
...Ο Τύπος, κύριοι, είναι μια επιχείρησις εκμεταλλεύσεως μιας μεγάλης δυνάμεως, η οποία υπάρχει διάχυτος εις την ελληνική κοινωνία και λέγεται “κοινή γνώμη”.
Και πως χρησιμοποιεί αυτή την δύναμιν ο Τύπος; Εδώ είναι το ζήτημα, κύριοι. Αναλόγως των επιδιώξεων και των συμφερόντων είτε των ηθικών, είτε των υλικών, μιας εκάστης εφημερίδος.
Καί τώρα σας ερωτώ: Αφήνει το κράτος, τον οιονδήποτε πολίτην ή επιχειρηματίαν να συλλάμβάνη τας δυνάμεις, ας τας είπωμεν φυσικάς, δια να τας μεταχειρίζεται όπως θέλει ούτος; Δύναται ο καθείς να πάρη τον ρούν του Αλιάκμονος, επί παραδείγματι, να τον μεταβάλη και να τον χρησιμοποιήση εις ηλεκτρισμόν και να κάμη ό,τι θέλει;
... Και θέλουν αυτήν την δύναμιν την πελωρίαν, η οποία λέγεται “κοινή γνώμη”να την μεταχειρίζωνται ανεξελέγκτως, όπως θέλουν και δι ό,τι θέλουν και δι οιονδήποτε συμφέρον θέλει έκαστος ιδιώτης, δύναμιν τοιαύτην η οποία δύναται να χρησιμοποιηθή και δι ανατρεπτικούς ακόμη σκοπούς;
Πως είναι δυνατόν το Κράτος να αφήση την τοιαύτην δύναμιν χρησιμοποιουμένην ανεξελέγκτως, χωρίς κατεύθυνσιν μη διευθυνομένη υπ΄αυτού, μη ελεγχομένην υπό του κράτους , εις μίαν εποχήν, κατά την οποίαν η διευθυνόμενη οικονομία κατήντησε ο πρώτος θεσμός ενός τοιούτου κράτους, εις μιαν εποχήν κατά την οποίαν το κράτος υπεισέρχεται και εις τα πλέον ιδιαίτερα μέρη της οικονομίας των ατόμων;
Αυτό είναι απολύτως αδύνατον και να το φαντασθή κανείς. Αλλά θα μου ειπήτε, τι εγίνετο άλλοτε; ΄Αλλοτε εις την εποχήν του ελευθέρως δρώντος καπιταλισμού ο καθένας έκαμνεν οιανδήποτε επιχείρησιν ήθελεν άνευ επεμβάσεως του κράτους. Και τότε ήκμασεν ο κοινοβουλετισμός και η ελευθεροτυπία όπως την εχαρακτηρίσαμεν πριν. Αλλά τώρα οι χρόνοι εκείνοι παρήλθον πλέον. Βλέπετε, λοιπόν, η πρώτη έννοια και η πρώτη θυσία την οποίαν έχει ο Τύπος να υποστή είναι να γίνη ,ούτως ειπείν, συνεργάτης του Κράτους, συνεταίρος του Κράτους, εις την εν γένει κατεύθυνσιν της Κοινής Γνώμης.
Τοσούτω μάλλον πρέπει να είναι συνεταίρος του Κράτους, όσον είναι και πράγματι συνεταίρος οικονομικός του Κράτους εν Ελλάδι. Διότι όταν το Κράτος θυσιάζει υπέρ του Τύπου τόσας δεκάδας εκατομμυρίων χάριν του χάρτου του Τύπου δια να τον έχουν αι εφημερίδες εις την δυνατήν ευθυνοτέραν τιμήν, τότε το Κράτος είναι συναιτέρος του Τύπου και δεν είναι δυνατόν ο ένας συνεταίρος να είπη εις τον άλλον:”
___________________________________
Ο Τύπος οφείλει να είναι συνεργάτης- συνεταίρος του Κράτους !
___________________________________
Η εφημερίδα “Ελεύθερον Βήμα” (σήμερα ΒΗΜΑ), πλήρως προσγειωμένο προς τη νέα κατάσταση, πλέκει το εγκώμιο του δικτάτορα
“...εις την εν γένει κατεύθυνσιν της Κοινής Γνώμης”
-- Δεν σε γνωρίζω, άφησέ με ήσυχον, εγώ θα εργασθώ άνευ της κατευθύνσεώς σου.”
Δεν είναι δυνατόν αυτό.
Βεβαίως, εν τοιαύτη περιπτώσει, και εκεί κατευθυνόμεθα και δεν είναι δυνατόν παρά εκεί να κατευθυνθώμεν, θα λείψουν και οι κατ΄ ιδίαν σκοποί των εφημερίδων , εφ΄όσον είναι ιδιοτελείς και δεν προσαρμόζονται προς το σύνολον.
Το πως εκάστη εφημερίς θα διαμορφώση την δύναμιν τη οποίαν αντλεί και εκμεταλλεύεται, της Κοινής Γνώμης δηλαδή, τούτο ανήκει εις την ιδιοφυϊαν και το πνευματικόν της περιβάλλον, αλλά ιδιοτελώς δεν θα δύναται να το κάμη.
Δεν δύναται μια εφημερίς πλέον να σκεφθή, όπως εσκέπτετο εις το απομεμακρυσμένον παρελθόν, το οποίον
περιέγραψεν ένας ποιητής, ο Σούτσος νομίζω, με τους χαρακτηριστικούς στίχους:
“ ΄Η υπούργημα μου δίδεις ή εφημερίδα γράφω”.
Αυτό πλέον είναι αδύνατον.
Ούτε είναι δυνατόν μία εφημερίς να μεταβάλλεται εις λαχείον δια να διανέμη κέρδη και ωφελήματα προς τους αναγνώστας της.
Αυτά εσβήσθησαν ήδη και πρέπει να σβήσουν εντελώς. ΄Ολας τας εφημερίδας θα τας συνδέει έναν κοινόν χαρακτηριστικό. Η τέλεια επαφή προς το Κράτος και η εξυπηρέτησις των σκοπών του κράτους και της κοινωνίας υπό την κατεύθυνσιν του Κράτους.
______________________________________________________
ΜΕΤΑΞΑΣ:
Εσείς οι δημοσιογράφοι
από που κι ωσπού είστε τετάρτη εξουσία;
Νομίζετε πως ...είστε ελεύθεροι;
Πώς; Η ελευθερία του ατόμου είναι απάτη!
_______________________________________
Γνωρίζω την αντίρρησιν, την οποίαν ίσως πολλοί από σας έχετε εν νώ.
Και η ελευθερία του ατόμου;
Μα, κύριοι, είναι μία από τας απάτας, με τα οποίας έθρεψεν ο λιμπεραλισμός. Να νομίζει ο καθείς ότι είναι ελέυθερος ή ότι έχει δικαίωμα αναφαίρετον να είναι ελέυθερος. Μα ποιός εξ υμών, κύριοι, είναι ελεύθερος ή ότι έχει δικαίωμα να είναι ελεύθερος να πράξη ό,τι θέλει;
...Δεν τολμάτε ούτε τα φορέματά σας να τα αλλάξετε αυθαιρέτως, δεν ημπορείτε επί παραδείγματι να προσέλθετε εις το γεύμα αυτό ούτε καν με το εθνικόν μας ένδυμα, την φουστανέλλαν. Γελάτε και όμως αυτά είναι αληθή.
Νομίζετε ότι είσθε ελεύθεροι, διότι υποτάσσεσθε θεληματικώς εις την ισχύν, έστω και της μόδας, πάντως όμως εις την ισχύν και την ανάγκην εκ της οποίας η ισχύς απορρέει.
Και θα μου είπητε, δεν υπάρχει ελευθερία επί της γής; ΄Οχι!
... ΄Οτι είσθε (Σ.Σ. οι δημοσιογράφοι) πράγματι κατά το δυνατόν ελεύθεροι, όταν υπακούετε θεληματικώς, εκουσίως εις την ισχύν, ακόμη δε ελευθερώτεροι, όταν έχετε και πίστην εις αυτήν.
Εάν η ελευθερία δεν είναι δυνατή εις τον άνθρωπο, τι απομένει; Δεν απομένει τίποτε άλλο παρά να συνταχθή με τους άλλους εις μίαν πλήρη ενότητα, να οργανωθεί. Και δεν δύναται να οργανωθή παρά από το Κράτος και να πειθαρχήση εις το Κράτος, να ανεύρη δε εκείνο το οποίον έχασε δια της ιδέας της ψευδούς, της απάτης της ελευθερίας, να το ανεύρη μόνον με την απόφασιν, την οποίαν θα έχη, να είναι θεληματικώς υπήκοος εις την ισχύν προς πραγμάτωσιν ενός συνόλου.
Ο στρατιώτης δεν κάμνει κριτικήν των σχεδίων του στρατηγού, ούτε ο στρατηγός υποβάλλει τα σχέδια του υπό τον έλεγχον των υπ αυτόν..”
Αυτά είπεν ο δικτάτορας προς τους εν Αθήναις δημοσιογράφους και για να γίνει πιο επιγραμματικός ξεφουρνίζει, ένα μήνα μετά, άλλον ένα δεκάρικον λόγον περί Τύπου, προς τους Θεσσαλονικείς δημοσιογράφους, την 25ην Οκτωμβρίου 1936, όπου ανάμεσα σε πολλά άλλα κενοφανή αναφέρει και τα εξής:
-- “Για σταθείτε, κύριοι, μια στιγμή. ΄Εχω υποχρέωση να σας βάλω σε μια τάξι, σε μια αρμονία και να ελέγξω αυτά που λέτε”.
-- “Και πως, κύριοι, αν εσείς θελήσετε με τα μέσα που έχετε, τα δημοσιογραφικά, πως αν εσείς θελήσετε να παρουσιάζετε με τον καθημερινό Τύπο πράγματα επιβλαβή για τον κόσμο, πράγματα ερεθιστικά, δηλητηριασμένα, πράγματα που ημπορούν τον κόσμον να τον κάνουν ημιπαράφρονα από την έξαψιν των κακιών και των παθών και των άλλων κακών ενστίκτων, πως είναι δυνατόν, κύριοι, να την έχετε αυτή την ελευθερίαν;
Βλέπετε λοιπόν, ότι αυτή η ελευθερία του Τύπου δεν ημπορεί να υπάρξη, εφ΄όσον ο Τύπος, η καθημερινή εφημερίς ευρίσκε-ται εις χείρας ατόμων, δηλαδή ιδιοκτητών που διευθύνουν απολύτως, όπως θέλουν, την εφημερίδα των και οι οποίοι αυτοί και μόνον έχουν ελευθερίαν.
Αν βέβαια η εφημερίς εγίνετο άλλου είδους οργανισμός, ας το πούμε , ένας οργανισμός δημοσίου δικαίου, ώστε να ανήκη όχι εις το άτομον, αλλά εις το σύνολον της κοινωνίας , τότε βέβαια το πράγμα θα άλλαζεν εντελώς μορφήν. Αλλά επειδή αυτό το πράγμα, δεν είναι δυνατόν σήμερα να γίνη, επειδή ο ελληνικός Τύπος και σε μεγάλο του μέρος ο ευρωπαϊκός δεν έχει ακόμη την εξέλιξιν, γι αυτό είναι ανάγκη το Κράτος, που εκπροσωπεί στο μέγιστον μέρος την θέλησιν του λαού, να έχει το δικαίωμα να εναρμονίζη τας προσπαθείας των εφημερίδων και να τας κατευθύνη προς εκπλήρωσιν γενικού σκοπού..”
Το κείμενα αυτά του Ιωάννου Μεταξά το καταχωρούμε για τους εξής σημαντικούς λόγους: α) Ο αναγνώστης, ο μελετητής της δημοσιογραφίας οφείλει να γνωρίζει και την άλλη μεριά του λόφου.
β) Ο Ι. Μεταξάς λέγει δυστυχώς, συγκλονιστικές αλήθειες που ισχύουν στον Τύπο και πολύ φοβούμαι πως θα ισχύουν δια παντός.
γ) Εκεί που δίνει ρέστα, είναι τα σκληρά μέτρα -δεσμά που επιννοεί για να φιμώσει την οχλητική ελευθεροστομία του Τύπου.(“Θα σας βάλω σε τάξι και θα ελέγχω αυτά που λέτε”).
δ) Τόσο ο Μεταξάς όσο κι άλλοι όμοιοί του, ξάφνου, αυτοπροσδιορίζονται ταγοί της σωτηρίας του έθνους. Το πως μπορεί να βγάζουν φιρμάνια στραγγαλισμού της δικής μου βούλησης και εν προκειμένω της δημοσιογραφικής, είναι από τους γρίφους των κοινωνικών φαινομένων.
Ποιός τους είπε , ότι κουβαλάνε το μαγικό ματζούνι των ουρανών για να αποφασίζουν, “ελέω Θεού”, και για μας;
Κι όχι εμείς γι αυτούς;
Ναι τέτοια δυνατότητα την έχουμε , αλλά ανά τετραετία, δια της ψήφου μας... και όταν βέβαια η δημοκρατία δεν βρίσκεται εν αναστολή.
Ωστόσο ο βιογράφος του Ι.Μεταξά, Κ.Πλεύρης επί των παρακρουστικών αυτών ασυναρτησιών του ινδάλματός του σημειώνει τα εξής:
“--Με ειλικρινή εξήγησιν , τιμίως και χωρίς λεκτικάς εξαπατήσεις, καθώρισεν ο Μεταξάς την στάσιν του έναντι του Τύπου.
Τους έρριψεν κι ένα κοκκαλάκι να γλείφουν από τον προϋπολογισμό και εκείνοι αφιερώθησαν εις την εξύμνησιν της 4ης Αυγούστου. Διότι οι εφημερίδες εις την Ελλάδα συντάσσονται με τον επικρατούντα, εκτός κι αν αυτός δεν τας θέλει.”
___________________________________
**Τα κοκκαλάκια της εξουσίας πρός τον Τύπο
**Εφημερίδες ελληνικές χρηματίζονται από Γερμανούς!
**Το “ΒΗΜΑ” χειροκροτούσε τον Δικτάτορα Ι. Μεταξά!
_____________________________________________
Το ατύχημα -για την δημοσιογραφία- είναι ότι οι παρατηρήσεις κι αυτού είναι ορθές.
Σε όλες τις απολιταρχικές καταστάσεις που επεκράτησαν στην Ελλάδα, οι περισσότερες των ελληνικών εφημερίδων τις συνέτρεξαν, τις χειροκρότησαν και άσκησαν υπέρ αυτών την δέουσα προπαγάνδα “πλήσης εγκεφάλου” της Κοινής Γνώμης.
Η εφημερίδα ΒΗΜΑ (Τότε ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ) υποστήριξε ένθερμα το δικτατορικό καθεστώς Μεταξά. ΄Εγραφε στο φύλλο της, της 1ης Ιανουαρίου 1939:
“Η Κυβέρνησις Μεταξά ειργάσθη συστηματικώς και ανενδότως δια να εξασφαλίση την ευημερίαν του ελληνικού λαού, δια να αναπτύξη τας οικονομικάς του δυνάμεις και να καλλιεργήση τας πνευματικάς και ηθικάς του ικανότητας...”
Και καταλήγει στον κύριον αυτό άρθρο της υπό τον τίτλον: ΓΟΝΙΜΟΝ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΕΣ ΕΤΟΣ”
.. “ Εκ των ολίγων τούτων είνε προφανές πόσον το παρελθόν έτος 1938 υπήρξεν δια την Ελλάδα ευτυχές και γόνιμον, χάρις εις το πνεύμα του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και εις την διεύθυνσιν των ελληνικών πραγμάτων υπό της κυβερνήσεως του κ. Μεταξά.”
Η ίδια εφημερίδα, την ίδια μέρα, αφιερώνει και μίαν άλλη εσωτερική της σελίδα με τα έργα που επέτυχε η κυβέρνηση Μεταξά κατά το 1938....
Για να μην μείνει καμιά αμφιβολία περί τις “ορθότητας” των επισημάνσεων του Ι. Μεταξά περί Τύπου επιστρατεύω και τις απόψεις του κομμουνιστή δημοσιογράφου Νίκου Δρόσου που σε σχετικό βιβλίο του το 1983 παρατηρεί:
“--Η ελευθεροτυπία είναι η ελευθερία των ισχυρών να κατοχυρώνουν τη δράση και τα συμφέροντα τους με τον Τύπο και η ελευθερία των αδυνάτων να φωνάζουν με αδύναμες φωνές διαμαρτυρίας, πνιγμένες από τις σάλπιγγες του κατεστημένου”.
Ο Κ. Πλεύρης, σχολιάζοντας το ίνδαλμά του, ομιλεί για τα κοκκαλάκια που πέταξε ο Μεταξάςπρος τις εφημερίδες, ώστε να υποστηρίζουν την πολιτική του.
Τα “κοκκαλάκια”δεν είναι τίποτε άλλο παρά “χρηματισμός” των εφημερίδων από τα ταμεία του κράτους, είτε με απ΄ευθείας “ρευστό, είτε με δάνεια που ουδέποτε εξοφλούνται, είτε με κρατικές διαφημίσεις, είτε με διαγραφή χρεών (ΙΚΑ, ΔΕΗ, ΟΤΕ, κ.λ.π.) .
Προς επιβεβαίωση το πως οι εφημερίδες δεν διευθύνονται από αγγελάκια, θα σας δώσω δύο-τρία ακόμη στοιχεία, δια να εννοήσετε τον φαύλο κύκλο στον οποίον μπλέκεται συχνά ο Τύπος, με τους εκδότες του πρωτίστως και με κάποιους διαπλεκόμενους δημοσιογράφους.
Το αν μνημονεύω γεγονότα παλαιοτέρων εποχών, δεν σημαίνει ότι δεν ισχύουν και σήμερα τα ίδια.Το κάνω με σκοπό να σας εφοδιάσω και με ντοκουμέντα ιστορίας.
1) Στις 21 Νοεμβρίου 1915, ο στρατιωτικός ακόλουθος της Αυστριακής πρεσβείας στέλνει προς συνεργάτην του το ακόλουθο τηλεγράφημα:
“ Δια την ενταύθα ευνοϊκώς διακειμένην εφημερίδα “ Εμπρός”... προορίζεται σημαντική ποσότης δημοσιογραφικού χάρτου... Παρακαλώ, όπως επιτύχετε την άμεσον παράδοσιν του εν λόγω χάρτου.. Το χρειάζομαι λίαν επειγόντως δια το “Εμπρός” δια τας επικειμένας εκλογάς... (Από το βιβλίο του Πολ. Ενεπικίδη, καθηγητού Πανεπιστημίου της Βιέννης, Η ΔΟΞΑ ΚΑΙ Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ”).
Πάλι από το ίδιο βιβλίου του έγκριτου Π.Ενεπικίδη βλέπουμε και τούτο το τηλεγράφημα, αυτή τη φορά του Πρεσβευτού της Αυστρίας, που λέγει:
“ Εις τα Ιωάννινα, μίαν ακρόπολιν του Βενιζελισμού, προέβη ήδη το προξενικόν μας γραφείον εις σχετικήν συμφωνίαν με δύο από τας πλέον διαδιδομένας εφημερίδας. Δια την πραγματοποίησίν της απαιτούνται 5.000 φράγκα, εκ των οποίων το ήμισυ θα καταβάλομεν ημείς και το άλλον ήμισυ οι Γερμανοί. Παρακαλώ την έγκρισίν σας”.
Αυτά κι άλλα καταρρίπτουν τον μύθο του “ακεραίου” Τύπου, αλλά έτσι είναι. ΄Ισως έτσι θα είναι και πάντοτε.
Το θέμα είναι ο έντιμος δημοσιογράφος, ο ιδεαλιστής, ο οραματιστής, τι ποιεί; Μπορεί να γίνεται όργανο, μοχλός, εργαλείο προώθησης τέτοιων σκοπών;
Η απάντηση είναι: ναι. Οι περισσότεροι των δημοσιογράφων σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, για ποικίλους λόγους, -έστω κι αν διαφωνούν, συνεχίζουν εργαζόμενοι αόκνως και πολλάκις υπερφαλαγγίζοντες τα ιδεώδη του καθεστώτος, το οποίον διακονούν δια της γραφίδας των.
Βεβαίως, πάλι οι περισσότεροι, οι ίδιοι, μετά την εκπνοή των ολοκληρωτικών καθεστώτων, εμφανίζονται τιμητές του νέου, δημοκρατικού καθεστώτος και μάλιστα με κατά φαντασίαν “αντιστασιακές” περγαμηνές.
Ανθρώπινες αδυναμίες. Ναι, έως ενός σημείου, όμως!
Η εφημερίδα “ΤΟ ΒΗΜΑ”, είναι χαρακτηριστική περίπτωση θεραπαίνιδας των καθεστώτων Μεταξά-Παπαδόπουλου. Εξακολουθεί δε να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης των “προοδευτικών” αναγνωστών της.
Αλλά, κι απ’ αυτές τις λεπτομέρειες “βγαίνει” η απέραντη ισχύς ( όπως κι αν δει κανείς τα γεγονότα) του Τύπου, και η δικαίωση του Ι.Μεταξά σε όσα αιτιάται περί του “σωφρονισμού” του Τύπου για την θεραπεία των σπυριών και πληγών του.
Με τα κατοχυρωθέντα και γενικώς αποδεκτά σήμερα από την Δύση, οι θεωρίες του Ιωάννου Μεταξά, περί “κρατικού-ελεγχόμενου Τύπου”ξενίζουν μεν, μα δεν είναι νεοφανείς. Αποτελούν επιδίωξη πολλών εξουσιαστών.
Τι Μεταξάς, τι Φλωράκης; ΤΟ Κ.Κ.Ε ΠΛΗΡΩΣ ταυτισμένο με τον Μεταξά..στον έλεγχο του Τύπου!
Ανάλογες θεωρίες με τον Μεταξά, έχουν και οι οπαδοί του Κομμουνισμού στην Ελλάδα κι αυτό είναι, ίσως, που ξενίζει περισσότερο.
΄Οπως θα δείτε αμέσως πιο κάτω, ένας κορυφαίος άνθρωπος του Κ.Κ.Ε, ο Χαρίλαος Φλωράκης, πολιτικός μεγάλου αναστήματος, φαίνεται από τους λόγους του να συμπλέει στα περισσότερα των σημείων της λογικής Ι. Μεταξά.
Για να μην πελαγοδρομεί ο αναγνώστης-σπουδαστής και απορεί θα το πούμε για μια ακόμη φορά, όσο γίνεται πιο απλά:
Άνθρωποι που έχουν εμπλακεί σε διάφορα ιδεολογήματα εκλαμβάνουν τον Τύπο ως “όπλον” εκπορθητικόν και εργαλείο, χρηστικόν για την επιβολή, με κάθε μέσον, του ιδεολογήματός τους.
΄Ετσι μας προέκυψαν τα διάφορα καθεστώτα, είτε αυτά αποκαλούνται, φασιστικά, καπιταλιστικά, δικτατορικά ή κομμουνιστικά.
Και είναι άξιον απορίας για κάθε σκεπτόμενο άτομο, πως είναι δυνατόν οπαδοί τέτοιωνσκαριφημάτων - για σκαριφήματα πρόκειται όπως αποδεικνύεται ιστορικά- ενώ αλληλομισούνται θανάσιμα μεταξύ τους, να είναι ομογάλακτοι, ομοούσιοι, αδερφάκια δίδυμα, ως προς την “χρήση” του Τύπου, τουλάχιστον, που είναι και το αντικείμενό μας εδώ;
Το πρόβλημα δεν είναι το ιδεολόγημα, αλλά ο άνθρωπος που το κατασκευάζει, προκειμένου να φέρει σε πέρας τους δικούς του προσωπικούς ιδιοτελείς σκοπούς, έστω κι αν αυτοί σερβίρονται με το αμπαλάζ της ευτυχίας και της σωτηρίας του λαού.
Εγώ προσωπικά δεν ξέρω κανέναν λαό να έχει ευτυχήσει από τα ιδεολογήματα-σκαριφήματαπου επινόησαν κάποιοι μέσα στο ρουν της ιστορίας...
Αντίθετα ξέρω πως οι οπαδοί ιδεολογημάτων ματώνουν απέραντα.
Είναι ολοφάνερη η ταύτιση, στα της μεταχείρισης του Τύπου, του δικτάτορα Μεταξά με τον ηγέτη του Κ.Κ.Ε .
Καμιά απολύτως θεωρητική και πρακτική διαφορά. Κοινός τους άξονας-δικαιολογία- για την ελεγχόμενη πληροφόρηση, είναι η “προάσπιση του συμφέροντος του λαού”!
Είναι χαρακτηριστικός ο παρακάτω διάλογος που έγινε ανάμεσα σε δύο δημοσιογράφους, ο ένας κομμουνιστής συντάκτης του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ κι ο άλλος ο Λούης Δάνος, (Κεντρώος) ο οποίος και τον δημοσίευσε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στις 1.4.1977.-
***Ο Λούης Δάνος, υπήρξε εκδότης, δικής του κλαδικής εφημερίδας, και διευθυντής της ημερήσιας ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ, για λίγο διάστημα και αρθρογράφος της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ.
Ο διάλογος αποκαλύπτει γλαφυρά και γυμνά το πως συλλογιούνται οι οπαδοί και υπηρέτες ολοκληρωτικών μορφωμάτων. Το αν τινές εξ αυτών, των κομματικών, ποιούν και τον “δημοσιογράφο”- είναι απλώς προσχηματικό!
Ο διάλογος έχει ως εξής:
ΔΑΝΟΣ: Εάν ρωτήσουμε τον κ. Φλωράκη τι εστί ελευθεροτυπία, τι θα μας απαντήσει;
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Κ.Κ.Ε: Θα μας πει ότι είναι η ελευθερία να μην δημοσιεύει μια εφημερίδα ό,τι δεν συμφέρει τον λαό!
Έθεσα υπόψη του κ. Φλωράκη-συνεχίζει ο Λούης Δάνος- αυτή τη στιχομυθία και παρακάλεσα να τη σχολιάσει.
--΄Ετσι είναι, απάντησε αδίστακτα, ο αρχηγός του Κ.Κ.Ε. Ο,τι δεν συμφέρει τον λαό δεν αποτελεί είδηση, δεν αποτελεί αλήθεια και δεν πρέπει να δημοσιεύεται σε μια σοσιαλιστική εφημερίδα!
--Και ποιός την ξέρει την αλήθεια; επέμενα.
--Μα το κόμμα φυσικά! απάντησε ο Α! Γραμματέας του Κ.Κ.Ε
έτσι τόσο απλά κι ευθέως εκτοξεύει τις απόψεις του ο ηγέτης των κομμουνιστών, ο οποίος μάλιστα, μετά την ολική “επαναφορά” του εκ του κομμουνιστικού- παραδείσου-παραπετάσματος, μας κανάκευε με κορώνες για δημοκρατία,- αλά... “δημοκρατίας” Μεταξά;- τον οποίον... παρεμπιπτόντως μισούσε, υποτίθεται βαθύτατα!
Από τα εκτεθέντα, ωστόσο, αποδεικνύεται φανατικός οπαδός του, σε ο,τι έχει σχέση με την ελευθερία του Τύπου ... και όχι μόνον, όπως ο καθείς μπορεί να εννοήσει!
Μα η δημοκρατία και η δημοσιογραφία δεν μπαίνουν σε “κορσέδες” όπως προσφυώς είπε ο Τάκης Λαμπρίας που προσημειώσαμε στις αρχές του έργου αυτού.
Τι πάει να πει ό,τι συμφέρει το κόμμα, και το λαό; Μήπως λαός είναι το κόμμα; Ποιός το κρίνει αυτό; Από ποιά γραφή βγαίνει αυτό; Δυστυχώς με τέτοια άτομα χαλκομανία πορεύονται οι λαοί.
Ας αφήσουμε, όμως, τον Λούη Δάνο να τελειώσει τη συλλογιστική του. Συμπεραίνει:
--Βασική αποστολή του Τύπου είναι να δίνει στο λαό τη δυνατότητα να ενημερώνεται.
Κανείς δεν έχει δικαίωμα να κρύβει από τον λαό τις ειδήσεις, ούτε να τις διαστρεβλώνει. ΄Ολοι έχουν το δικαίωμα να σχολιάζουν τις ειδήσεις.
Κι αυτός που κρίνει τι τον συμφέρει και τι δεν τον συμφέρει είναι ο ίδιος ο λαός στο σύνολό του.”
Αυτό το υπέρτατο αξίωμα, ο Μεταξάς και ο Φλωράκης το περιφρονούν, διατυπώνοντας τις αερολογίες τους, που είναι συνάμα και τρόπος-μάλλον- της προσωπικής τους ζωής. Είναι ενδιαφέρον, να ξέρουμε αν οι “ θεόπνευστες” αυτές ομιχλώδεις θεωρίες τους είχαν εφαρμογή μέσα στο σπίτι τους! Γιατί, δεν πρέπει να λησμονείται ότι η πρώτη δημοκρατία ή δικτατορία που βιώνουμε είναι το κλίμα, το καθεστώς μέσα στο σπίτι μας. Ποιός θέτει τους κανόνες της λειτουργίας της οικογένειας; Ο πατήρ αυταρχικά, η μήτηρ σατραπικά ή οι δυο τους από κοινού συναποφασίζουν εν αρμονία, ισότιμα;!
Ποιός είπε στον αρχηγό των κομμουνιστών ότι μπορεί να κρίνει ποιό είναι το δικό μου συμφέρον και με τι φαγί ειδησεογραφικό, θα με ταϊσει;
Σαν τηλεγραφητής που ήταν στα νιάτα του, τολμούσε να κρίνει ποιά γράμματα -τηλεγραφήματα -ειδήσεις εν προκειμένω-έπρεπε να επιδώσει και ποιά όχι;
Τέτοια ανέκδοτα, θα απαντάτε στο διάβα σας εφ΄όρου ζωής!
Ποιό είναι το “συμφέρον του λαού”, που με τόσην περιπάθεια υπεραμύνονται οι ατόφιοι θιασώτες καρδινάλιοι του ολοκληρωτισμού, Φλωράκης -Μεταξάς και άλλοι, ατέλειωτοι, της αυτής συνομοταξίας σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη;
Λέγει, λοιπόν, και τούτα τα σοφολογιότατα ο Αρχιερέας του μεταπολιτευτικού Κομμουνισμού στην Ελλάδα “σύντροφος” Χαρίλαος Φλωράκης. Ο Κάπταιν-Γιώτης:
“ ΄Οταν μιλάμε για ελευθερία του Τύπου εννοούμε να είναι ελεύθερος να γράφει την αλήθεια....
Δεν είναι δυνατό να διανοηθεί κανένας σύγχρονη κοινωνία χωρίς Τύπο. Δεν μπορεί να υπάρχειδεύτερη γνώμη ότι ο Τύπος πρέπει να δίνει την αλήθεια”!
Ορθόν. Ποιός θα μπορούσε να αμφισβητήσει τη θέση αυτή; Ο ίδιος ο Χαρίλαος Φλωράκης! Αυτοπροσώπως! Γιατί λέει αμέσως, παρακάτω:
“ Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ δεν δημοσιεύει όλες τις ειδήσεις και τις ανακοινώσεις... Οι θεωρίες ότι δήθεν οι ειδήσεις είναι απολίτικες , για μας είναι παραμύθια...
Εάν δούμε ότι μια είδηση δεν προωθεί τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού, δεν προωθεί την πρόοδο, δεν τη δημοσι-εύουμε”!
Σταράτα πράγματα μία κι έξω. Προοδευτικώς ...φασιστικά!
Η λογική τούτη δεν αντέχει σε κανένα κόσκινο. ΄Οταν μιλάνε, οι πάσης φύσεως αυτόκλητοι σωτήρες,- όπως ο Ι.Μεταξάς και Φλωράκης, Μαυροκορδάτος,Καποδίστριας, με ομογάλακτες πεποιθήσεις- “για συμφέρον του λαού” εννοούν το δικό τους ατομικό και κομματικό συμφέρον, τον δε Τύπο τον έχουν παραμάσχαλα, ως καλάζνικωφ, επιθετικό όπλο για την επιβουλή του ιδεογραφήματός τους! ΄Ολα τα άλλα, όπως θα έλεγε και ο Χ.Φλωράκης, είναι απλώς “παραμύθια” και μάλιστα της Χαλιμάς, θα προσθέταμε εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου